Kot perski

Kot perski jest kotem łatwo rozpoznawalnym, a to za sprawą obfitej, puszystej sierści i charakterystycznego pyszczka. Rasa kotów perskich jest bardzo stara. Prawdopodobnie pierwsze persy pochodziły z Iranu, lecz będąc przez lata krzyżowane z innymi „kotami azjatyckimi”, zmieniły stopniowo  wygląd. Kot perski, taki jakim znamy go dziś, jest efektem ponad stuletniej hodowli. Od lat cieszy się dużym uznaniem na całym świecie. Swego czasu persy były tak cenione, że w XIX wieku trafiły nawet na brytyjski dwór królewski, gdzie opieką otaczała je sama królowa Wiktoria.

kot perski

Wygląd kota perskiego

Koty perskie są średniej wielkości, ich waga waha się od trzech do siedmiu kilogramów. Mają głowę o charakterystycznym kształcie – okrągłą, z płaskim czołem i pełnymi policzkami. Uszy persów są szeroko rozstawione, małe i zaokrąglone. Łapy są wbrew pozorom dobrze umięśnione, choć krótkie, zakończone dużymi i okrągłymi stopami. Oczy kotów perskich są duże i okrągłe, w kolorach od czarnego po zielony, niebieski, bursztynowy bądź pomarańczowy. Zdarzają się również koty o oczach w dwóch różnych kolorach. Sierść persów jest długa i gęsta, jedwabista i puszysta, zawiera też gruby podszerstek. Umaszczenie bywa różnorodne – jednolite, pręgowane tabby, szynszylowe, dymne, bikolor i colorpoint.

Typy kotów perskich

Ze względu na cechy wyglądu, wyróżnia się obecnie dwa typy kotów perskich – doll-face i peke-face.  Różnice dotyczą osadzenia nosa. W przypadku doll-face nos znajduje się nisko, w przypadku peke-face – nos jest płaski i położony wyżej, pomiędzy oczami kota. Na ogół persy peke – face budzą swym wyglądem skojarzenia z pekińczykiem.

Charakter kota perskiego

Persy są kotami spokojnymi i łagodnymi.  Chętnie przebywają w towarzystwie ludzi i łatwo się do nich przywiązują. Dobrze znoszą towarzystwo dzieci. Lubią zabawę, lecz cenią sobie również spokój, miękkie posłanie i codzienną rutynę. Dobrze odnajdują się jako koty niewychodzące, czując się dobrze nawet w małych pomieszczeniach. To spokojne pieszczochy, lubią gdy poświęca im się uwagę, ale też bez najmniejszego problemu spędzają kilka godzin dziennie w samotności. Kot perski wbrew pozorom nie jest ani niezgrabny, ani gapiowaty, jak przyjęło się uważać. Są inteligentne, zgrabne i pełne gracji.

Żywienie

Pokarm dla kotów perskich powinien opierać się na wysokiej jakości mięsie i  białku, witaminach i mikroelementach. Karma sucha powinna zawierać krokieciki o kształcie ułatwiającym jej chwytanie. Kotu należy również podawać surowe bądź gotowane mięso wołowe, drobiowe lub rybie, podroby, od czasu do czasu gotowane jaja, twaróg lub jogurt naturalny. Podając gotową karmę, warto wybrać taką, która zwiera witaminy i oleje, odpowiadające za dobra kondycję sierści.

Pielęgnacja kota perskiego

Koty perskie wymagają regularnych zabiegów pielęgnacyjnych. Sierść persów jest bardzo wymagająca i wymaga codziennego czesania grzebieniem i szczotką. Czynność tę warto rozpocząć od rozczesywania włosów grzebieniem o rzadko rozstawionych zębach. Za pomocą grzebienia należy wyczesać znajdujący się tuż przy skórze, gęsty podszerstek. To właśnie tam tworzą się najbardziej uciążliwe kołtuny, które bardzo ciężko usunąć. Kiedy już podszerstek zostanie wyczesany, należy zająć się długim futrem. W tym przypadku dobrze sprawdzi się szczotka lub grzebień o ruchomych zębach. Na koniec można futro przeczesać szczotką drucianą – z włosem i pod włos, dzięki czemu sierść będzie bardziej puszysta.

Oprócz czesania, koty perskie należy co najmniej dwa razy w miesiącu kąpać. Do kąpieli należy używać specjalnych szamponów oraz odżywek ułatwiających rozczesywanie włosów. Po dokładnym spłukaniu należy kota osuszyć delikatnie ręcznikiem, a następnie suszarką. Oczywiście konieczne jest również rozczesanie futra.

W środowisku miłośników persów nie ma zgodności co do potrzeby ich strzyżenia. Część osób uważa tę czynność za zbędną, część za konieczną. Grupa druga jako argumenty podaje potrzebę pozbycia się kołtunów i porządnego wykąpania kota, przynajmniej raz lub dwa razy w roku. Jeśli już zdecydujemy się na strzyżenie, najlepiej aby odbyło się ono w profesjonalnym zakładzie groomerskim.

Kolejny aspekt pielęgnacji to oczy persa, które mają tendencję do częstego łzawienia. Należy je przemywać zwilżonymi wodą gazikami, bądź specjalnymi preparatami. Prócz tego konieczna jest kontrola uzębienia, uszu oraz przycinanie pazurów. Ze względu na tendencję do tworzenia się kul włosowych warto stosować pastę odkłaczającą.

Wady i zalety

Do zalet kotów perskich należą:

  • niezwykle łagodny i spokojny charakter,
  • łatwość w tworzeniu silnej więzi z opiekunem,
  • umiejętność przebywania w samotności,
  • akceptacja małych mieszkań,
  • brak konieczności wychodzenia na spacery.

Do wad kotów perskich można zaliczyć:

  • konieczność regularnej pielęgnacji – codzienne czesanie futra, częste kąpiele, przemywanie oczu,
  • zagrożenie wielotorbielowatością nerek i kardiomiopatią przerostową,
  • skłonność do zapalenia spojówek,
  • potencjalne zagrożenie zapaleniem, a w następstwie martwakiem rogówki,
  • wady zgryzu i nadliczbowe zęby – związane z tym choroby zębów i przyzębia,
  • skłonność do zapadania na  limfocytarno-plazmocytarne zapalenie jamy ustnej.

Możliwość komentowania została wyłączona.