Kot perski dymny to wyjątkowa odmiana kota perskiego. Swoją nazwę zawdzięcza charakterystycznemu, dosyć rzadko spotykanemu ubarwieniu. Ubarwienie dymne powstaje w wyniku obecności genów hamujących kolor. Taki pers pozornie jest jednolitej barwy, jednak w rzeczywistości ma różniące się odcieniami pasma włosów. Oznacza to, że sierść kota perskiego dymnego jest często czarna na końcach, a przy skórze dużo jaśniejsza.
Oprócz fascynującego ubarwienia, u tych zwierząt uwagę zwraca bardzo długa sierść, a do tego krótki, płaski pyszczek i szeroko rozstawione, okrągłe oczy. Koty perskie dymne mogą być średniej bądź dużej wielkości. Nie ważą przy tym zbyt dużo – od 3 do 5,5 kg. Potrafią dożyć 17 lat, co jest dobrym wynikiem, ze względu na ich predyspozycje do problemów ze zdrowiem.
Nie jest znane dokładne pochodzenie kota perskiego dymnego. Choć ogólny rodzaj tej rasy pochodzi z Iranu i w Europie pojawił się już w XVII wieku, to z persami o dymnej sierści nie jest to już tak oczywiste. Wiadomo na pewno, że kot perski dymny pojawił się w Wielkiej Brytanii na samym początku XIX wieku. Wielu hodowców uważa, że ta odmiana powstała poprzez skrzyżowanie kotów koloru srebrnego pręgowanego oraz czarnych i niebieskich. Jednym z pierwszych zarejestrowanych zwierząt tego typu były koty perskie dymne czarne. W historii tej rasy pojawiały się także barwy niebieskie czy nawet czerwone.
Charakter kota perskiego dymnego
Rasa ta jest niezwykle delikatna i cicha. Kot perski dymny preferuje spokojne otoczenie i ludzi, którzy obchodzą się z nim w uprzejmy sposób. W odróżnieniu od bardziej aktywnych futrzaków, persy dymne uwielbiają się wylegiwać i zdecydowanie wolą obserwować różne wydarzenia, niż w nich uczestniczyć. Raczej nie nadają się do przebywania z dziećmi. Jest jednak wyjątek. Jeśli nauczymy swoje pociechy traktowania tego mruczka z szacunkiem (na przykład bez ciągnięcia za ogon po całym przedpokoju, przebierania za pirata, księżniczkę itd.), kot perski dymny może przebywać z maluchami.
Żywienie
Koty perskie dymne są dosyć wybredne, jednak nie należy mocno się tym przejmować. Jeśli polubią dany rodzaj posiłku przy pierwszym spróbowaniu , to na pewno z niego już nie zrezygnują. Ich żywienie powinno być bogate w białko i błonnik, a z drugiej strony nie może zawierać dużej ilości tłuszczu. Dopuszczalne jest stosowanie pokarmów mokrych, suchych, a nawet surowych. Dla urozmaicenia można łączyć rodzaje pożywienia, stosując różne wariacje (suchy i mokry, surowy i suchy itd.). Kot perski dymny ma tendencje do tycia – trzeba więc stale nadzorować ilość przyjmowanego jedzenia. Lepszym rozwiązaniem będzie tu podawanie pupilowi dwóch posiłków dziennie, aniżeli umożliwianie mu stałego dostępu do karmy. Koty perskie dymne mają też płaskie pyszczki, co może sprawiać problem przy jedzeniu. Jeśli jakiś posiłek powinien mu smakować, a go nie je, należy ułatwić takiemu zwierzęciu dostęp do smakołyku (zmiana miski, zastosowanie innego kształtu pokarmu).
Pielęgnacja
Kot perski dymny wymaga stałej pielęgnacji, bardziej intensywnej niż zwykłe persy. Oprócz przycinania pazurów i mycia zębów, należy też zwrócić uwagę na dbanie o futro tej rasy. Długa i gęsta sierść bez codziennego czesania robi się poplątana, a do tego zamienia się w kłaki. Jest też delikatna niczym pajęczyna. Warto więc zainwestować w dobrej jakości przybory, ponieważ będą używane regularnie i często. W przypadku kociąt, nie należy się przejmować drastycznymi zmianami koloru sierści – jest to naturalny proces i trzeba po prostu uzbroić się w cierpliwość. Ponadto konieczne są częste kąpiele – minimum jeden raz w tygodniu. Spowodowane jest to tym, że futro tych zwierząt nie oczyszcza się samo w sposób naturalny. Trzeba także pamiętać o delikatnym przetarciu oczu persa, ze względu na jego zwiększone ryzyko zachorowania na choroby narządu wzroku u kota. Kot perski dymny nie lubi brudu – codzienne sprzątanie kuwety jest czymś koniecznym, jeśli zdecydujemy się na tę rasę.
Wady i zalety
Wady kota perskiego dymnego
- Zwiększone ryzyko zachorowania na choroby nerek, pęcherza, oczu; mogą występować problemy z prawidłowym oddychaniem,
- wolno się uczy; słabo podatny na trening,
- wymaga częstych kąpieli i codziennego czesania,
- nie nadaje się do przebywania z psami,
- leniwy.
Zalety kota perskiego dymnego
- Mocno przywiązuje się do domowników,
- charakterystyczny, niebanalny wygląd (kształt, futro, kolorystyka),
- nie wymaga wielu zabaw i urozmaiceń; wystarczy mu miejsce do relaksu,
- spokojny, typowy kanapowiec (idealny dla mniej aktywnych osób).
Wzorzec
Kod EMS: PER
Kot perski dymny, I kat wg. FIFe
- Pochodzenie – Iran
- Waga – od 3 do 5,5 kg
- Wielkość – średni lub duży
- Uszy – małe, zakończone owalnie, osadzone bardzo szeroko
- Futro – długie i gęste, z falbaną zakrywającą pierś oraz ramiona
- Ogon – proporcjonalny do długości ciała, krzaczasty